Węgorzewo: od Galindii do Warmii

Tego szukamy w Węgorzewie

Przekonaj się, co kryje się pod najczęściej wyszukiwanymi frazami internautów, takimi jak: Węgorzewo, Węgorzewo praca, Węgorzewo pogoda, spotted Węgorzewo, BS Węgorzewo, ICM Węgorzewo.

Jeśli jesteś osobą, która chce dowiedzieć się czegoś więcej o Węgorzewie, tutaj możesz przeczytać kilka słów o jego historii oraz sprawdzić dane dotyczące miasta.

W średniowieczu obszar w okolicach Jeziora Mamry był zamieszkiwany przez staropruskie plemię Galindów. Obronny gród Angetete padł w ręce Krzyżaków w 1256 r. Prawdopodobnie już w tym samym roku Krzyżacy zbudowali drewniany zameczek na miejscu zdobytego grodu. Wokół zamku powstała osada służebna, pełniąca również funkcję targową, co zostało odnotowane już w 1341 r. Książę trocki Kiejstut, współrządca Litwy, zniszczył zamek i osadę podczas jednej z wypraw przeciwko Krzyżakom zimą 1365 r.

Pozostałości tej osady zostały później zalane przez wody Mamr w drugiej połowie XVI wieku. W 1398 r. około 2 km od zniszczonej fortecy Krzyżacy wznieśli murowany zamek na rzecznej wyspie otoczonej wodami Węgorapy, nadając mu nazwę Angerburg. To właśnie tak nazywane było miasto aż do 1945 r. (Mazurzy używali nazwy Węgobork). Pierwsza próba formalnego ustanowienia miasta miała miejsce w 1412 r., a w 1450 r. Angerburg już dysponował ustabilizowaną administracją miejską. Osadnictwo skoncentrowało się głównie wokół zamku, obejmując podgrodzie z karczmą, ogrodnikiem, a później również młynem.

Nowa osada, położona 800 metrów od zamku, pierwotnie nazwana Gieratową Wolą, a później Nową Wolą, powstała w wczesnym XVI wieku. Jeszcze przed uzyskaniem praw miejskich 14 kwietnia 1571 r. starostwo węgorzewskie sięgało aż po rzekę Jarkę, dopływ Gołdapy, na wschód od nieistniejącej wówczas Gołdapi. Rozwój miasta nastąpił w wyniku intensywnej kolonizacji polskich osadników z Mazowsza. Na obszarze obecnego Placu Grunwaldzkiego wyrosło osiedle wokół prostokątnego rynku (o wymiarach 90 m na 48 m), otoczone fosami i palisadami, z trzema bramami: Królewiecką, Litewską i Polską.

Elegancki, gotycki ratusz pełnił wówczas rolę centralnego punktu miasta (założenia gotyckiego planu miejskiego zachowały się do dzisiaj). Ratusz istniał jedynie przez 20 lat, gdyż spłonął w 1608 r. W 1556 r. zbudowano dużą hutę żelaza, produkującą surówkę z miejscowej rudy darniowej (zniszczoną przez Tatarów sto lat później). Pierwsza kaplica powstała jeszcze w drewnianym zamku, na którym biskup warmiński i biskup sambijski wyznaczyli granice swoich diecezji w 1340 r. Wraz z budową zamku murowanego, w nim również powstała kaplica. Pierwszy drewniany kościół został zbudowany w 1528 r., ale spłonął w 1608 r. Obecny kościół, wówczas protestancki, pod wezwaniem św. Piotra i Pawła, został wzniesiony w latach 1605-1611.

Szkolnictwo utrzymywało wysoki standard od czasów założenia tzw. szkoły łacińskiej w 1570 r., której ukończenie umożliwiało rozpoczęcie studiów uniwersyteckich. W 1801 r. liczba uczniów wyniosła 175, co stanowiło największą liczbę w porównaniu z innymi szkołami łacińskimi, z wyjątkiem Królewca.

Wczesne lata XIX wieku przyniosły zahamowanie rozwoju miasta. Po wyniszczających skutkach wojen napoleońskich Węgorzewo rozwijało się wolniej niż inne ośrodki Prus Wschodnich. Przyczyniły się do tego m.in. opóźnione połączenia kolejowe (pierwsze dopiero w 1898 r.) oraz upadek rękodzielnictwa i lokalnego drobnego przemysłu, które nie mogły konkurować z potężnym przemysłem Zachodnich Niemiec. Okres prosperity miasta nastał po pierwszej wojnie światowej, a jednym z kluczowych czynników rozwoju było upowszechnienie turystyki. Jerzy Andrzej Helwing (1666-1748), uważany za największego przyrodnika pruskiego i znany jako pruski Pliniusz, był jedną z najbardziej znanych postaci związaną z Węgorzewem w XVIII wieku.

Po zakończeniu wojny Węgorzewo zostało spalone przez Armię Czerwoną, a następnie przeszło przez proces odbudowy, zwłaszcza w centralnej części miasta, gdzie 80% zabudowy uległo zniszczeniu. Niestety, odbudowane struktury różnią się od pierwotnej stylowej zabudowy sprzed 1945 r., charakteryzującej się indywidualną ornamentyką dostosowaną do każdego budynku. Z oryginalnej zabudowy zachowało się tylko kilka budynków.

W dzisiejszych czasach Węgorzewo, pomimo braku przywrócenia mu w 1999 r. funkcji miasta powiatowego, pełni rolę centrum usługowo-produkcyjnego dla rolnictwa. Dla około 12 500 mieszkańców miasta turystyka odgrywa istotną rolę, choć ograniczona jest głównie do sezonu letniego. Okolice Węgorzewa są niezwykle malownicze, co zachęca do zwiedzania, uprawiania turystyki kwalifikowanej oraz aktywności sportowej przez cały rok.

---

FAKTY WĘGORZEWO